Kirk yila yakin zaman nasil gecti, ben de bilmiyorum. Hayat cok kisa derlerdi de inanmazdim. Gecmeyecek zannettigim yillar su gibi akmis fark etmeden. Sayisini bilmedigim yüzlerce hikayeye eslik ettim, bebeklerin dünyaya gelisini, annelerine kavusmalarini izledim. Dogum sancisi ceken bir kadinin caresizligini, dünyaya gelen bebegin yorgunlugunu ve bebegine kavusamayanlarin acisini onlarla yasadim. Bu dünyaya cocuk getirmenin zorlugunu ve gercekten anne-baba olabilmenin anlamini yillarca düsündüm. Bu zorluklari bile bile neden dogurmak ister insan Tabii ki her dogum, bitmeyen onlarca duyguyu da beraberinde getirir, kaybetme korkusu gibi... Onu daha ilk hissettigimizde baslar bu duygu, gördügümüzde daha da percinlesir ve Ömrümüz boyunca icimizde bizimle birlikte yasar. Cocuk yaslarinda baslayan bu endiseler zamanla degisir ama hic tükenmez. Hayatima cocuklarim girdikten sonra meslegimin degerini daha da iyi anladim. Bazi günler cocuklarimi ve evimi ihmal etmemek icin kendimi unuttugum da oldu.
Peki ya mutlulugum...