Kara Ali, teklemis üveyik gibi kanat cirpiyordu gönül dünyasinda. Gavuructu yarindan kendini bosluga birakmak geciyordu icinden. Caresizdi, yigildi kaldi tasin üstüne. Bu kördügümden cözgü cikar da gönül tezgahinda nakis nakis sevda dokunur mu bilemiyordu simdi. Bildigi, daha dogrusu bütün varligiyla hissettigi bir sey vardi o da Selver Dünya umurunda degildi. Nicedir Selver gayrisinda her sey onun icin yok hükmündeydi yahut birer cikmaz sokakti. Bildigi yollar Selvere cikiyor, kurdugu cümleler Selverle bitiyordu.

Kalkti yerinden, yerden birkac tas aldi avucuna yumurta büyüklügünde. Cebinden sapani cikardi, birini koydu icine. Kolunun olanca gücüyle kayaliklardan vadiye dogru savurdu. Sapandan cikan tas öyle bir cavladi ki sanki domdom kursunu gibiydi, vadi inledi. Bir daha, bir daha... Üc bes tas atti ardi ardina. Ne zaman öfkesi cogalsa, caresizligi dibe vursa yahut efkarlansa bunu hep yapardi. O öfkesini, caresizligini, efkarini tasla bosluga atarak rahatlardi. Tas gibi oturdu yüregime derlerdi eskiler. Belki de Kara Ali yüregine tas gibi oturan yükü sapanina koyup bosluga salliyordu. Bir nevi terapiydi onun icin bu. Yürege tas gibi oturan ne varsa söküp atmak gerekiyordu.