Peki sen ne icin geldin dünyaya diye soruyor.
Dünyaya geldim cünkü bana bir hikaye lazim.
Okumayi nicin sevmiyorum biliyor musun Herkes sürekli gecmisi yaziyor. Onu zaten biliyoruz. Hepsini yasadik. Gelecekten ve neler yasayacagimizdan söz eden yok. Böyle olunca, insan sürekli gecmisi yasiyor. Yasanip bitmiyor gecmis, devam ediyor. Orada da hüzün ve aci var en cok.
Sonra gözlerini, gecenin iyiden iyiye yerlestigi gökyüzünden alip bana bakiyor. Bakislarina bulasan birkac yildiz gözbebeklerinde titresiyor.
Sen de mi gecmisi yaziyorsun yoksa diye soruyor.

Akilda yalnizca tortusu kalan dün icin heba edilmis ömürler. Ya da kim ve ne icin feda edildigine dair büyük soruya karsilik kücücük bir yanitin izini, gecmiste süren usta bir kalemden, bu arayisa okuru da ortak eden hayatin icinden öyküler.
Siir kitaplariyla tanidigimiz Halil Ibrahim Özbay, bu ilk öykü kitabiyla hayatin kiyilarinda degil, tam da ortasinda metinlerarasi bir yolculuga davet ediyor okuru. Merak etmeyin, sayfalarda herkese yer var.
Merak edin ya da...