Her sey zihnin bir oyunu olarak basladi. Sonra kesintisiz bir sekilde farkli baslangiclar birbirini takip etti. Sona erisler gercek bir finalden ziyade birer ara biciminde, tam bütünlüklü bir hikayeden öte fragmanlar, aforizmalar, yakarislar esliginde ya da mini dizi kivaminda görüntüler halinde birbirlerine eklendi.
Her sey Artun hakkinda, biraz o, biraz kendinde sey olarak, fikrin varolussal ucurumunda dile nasil gelirse ve söze gelme olanagi ne ise o sekilde devam etti.
Bu andan itibaren, yani yer kaplayan seyin ardindaki coklu evrenin zaman diliyle konusursak, düsüncenin ice kapanimli dogasi ve insani insan yapan seylerin ötesinde bir yerlerde yapay ya da duragan olmayan bir evrenin sonsuz olusundan bahsedecegiz.
Olan biten her sey artik sadece Artun Aydinin dünyasina ait. Baska bir evrene ait siluetler, benzerlikler, animsaticilar hicbir sekilde o evrenle ilgili degil. Her sey bir kafanin icinde sadece.
Sikici tipler ve maddi dünyanin beyni alinmis müptezelleri bu yikici, anlamsiz, bunaltici vesveseden uzak durmali ki zihnen hapsolduklari duyulur dünyanin hazziyla yasamaya devam edebilsinler.
Ve digerleri icin geri kalan her sey yok olanla bir; bir bosluk algisi yalnizca.
Ne demeli simdi
Hic hicmeye devam ederken,
Her seye ragmen,
Varolusumuzun bir anlami olmali.