Hadis ilminin altin cagi olarak kabul edilen hicri 3. asirda telif edilen hadis kitaplarindan özellikle ikisi Islam dünyasinda büyük söhret bulmustur ki, bunlar Buharnin el-Camius-Sahhi ile Müslimin el-Müsnedüs-Sahhidir. Daha müellifleri hayatta iken meshur olan bu eserlerin gördügü ilgi yillar gectikce daha da artmis ve hicri 4. asirdan itibaren bu iki kitaba Sahhayn sahih hadisleri toplayan iki kitap denilmeye baslanmistir. Her iki müellifin de eserlerine aldiklari hadislerde en üstün sihhat sartini aramalari bu eserlerin Islam dünyasinda söhret bulmalarini saglamistir.
Gerek Buharnin gerekse de Müslimin Sahhlerine aldiklari hadislerde en üstün sihhat sartini aramis olmalarindan dolayi sonraki yillarda bu iki kitapta ittifakla rivayet edilen hadisleri bir araya getirmeye yönelik pek cok calisma yapilmistir. Bu calismalar arasinda en cok söhret bulan Muhammed Fuad Abdülbaknin el-Lülüü vel-Mercan adli eseri olmustur. Diger müttefekun aleyh müelliflerinin aksine Muhammed Fuad Abdülbak tüm müttefekun aleyh hadisleri toplamak icin gayret göstermis ve bu alandaki en genis eseri meydana getirmistir.
Sonradan tespit edilen 90 hadisle birlikte toplam 1996 hadis ihtiva eden bu kitap, Islam dünyasinda en sahih olarak kabul edilen hadisleri bir araya getiren en önemli calismadir ve bu yönüyle her Müslüman icin vazgecilmez bir icerige sahiptir.
