Türkiyenin yikim sürecini sanat dünyasina egemen aydinlaticilara, dincileri de liberallere borcluyuz. Etnik ve dinsel deliriumun bir cehenneme cevirebilecegi Anadoluda, felaketimizin sahiplerini alisilmis sagda aramayalim. Onlarin etkisi dar. Asil müsebbip, sola bulasanlar arasindadir Türkiyeyi, sanatin ve sanatcinin her türlü ileri, sosyalist arayisi bogazladigi bir siyasal cografya haline getirenler, pek bir demokrattir. Türk gericiliginin basarisini, Murat Belgeden Adalet Agaogluna, Nedim Gürselden Orhan Pamuk-Elif Safak-Ahmet Altan ücüzlerine, onlardan da günümüz Türk sairlerine uzanan cok genis bir hatta görmek zorundayiz. Türkiyeye diz cökertenler, her biri digerinden daha demokrat bir sanatci ordusudur. Klasik sag, bunlari kullandi. Her biri sermayenin su veya bu kolunun tetikcisiydi. Acikcasi, Büyük Nazima bakarak, sanat dünyamizdaki tek tük devrimci cikislari fazla abartmayalim.
Türkiyeyi cökerten bu sermaye zihnini, bu teknokrat nefreti acikca itiraf etmek zorundayiz Sanat ve sanatcilarimiz, Türkiye Cumhuriyetinin ileriye dogru sicramasini, esitlikci ve özgürlükcü bir sol cumhuriyet halinde insanlik ailesi icindeki onurlu yerini almasini hic istemedi. Basarili sanatcilarimiz, böyle askin bir hedef güdenleri topa tutmayi hep en temel görevi saydi. Korkunc bir nefret karsisindayiz.
Türkiyeyi tarihsel bir mesruiyetin ürünü olarak gören ve onu sosyalist bir askinlikla ileriye tasimak isteyenleri dinci, milliyetci veya demokrat gerekcelerle topa tutanlar, bu cumhuriyeti ve kurumlarini 1923ten itibaren anomali sayan devrim düsmanlari karsisinda öfkesiz mi kalmaliydik
Hesap soruyoruz.