Hürrem bir kez güldü mü, Marmarada deprem olurdu; bir kez gülmedi mi payitahtta yangin cikardi... Mihrimah, sanki o depremleri dindirmek, o yanginlari söndürmek icin dünyaya gelmisti...

Mihri... dedi Sinan gücü yettigince; fakat usulca, Mihri...
Mihri, sanki odanin disinda degil de Koca Mimarin yüreginin icinde ondan bir ses beklermis gibi hemen yatagin yani basinda bitti
Buyurun efendim.
Mihri, su...

Sinan, Pargaliyi hatirladi hayal meyal. Ibrahim Pasa, Iskender Pasayi azil ve katlettirmis; kaderin ipini egirenlerin gönlü bu katle razi gelmemis olacak ki, kendisi de en güvendigi sultaninin emriyle infaz edilmis; üstelik ömrünü adadigi Osmanli hanedanina mensup bulunmayisiyla degersizlesen kani sultanin haremi duvarlarina sicramis, orada kurumustu. Eden buluyor, diye gecirdi icinden Sinan; Amma, bir sey etmemek ne mümkün Olmak ve ölmek, oldurmak ve öldürmek bu kadar ic iceyken, bulacagini bile bile etmemek, ne mümkün

Kimilerine ipekten, atlastan elbise, kimilerine kendi destegiyle ulasacagi bir mevkide olacagi kisiyi biciyor, giydiriyordu. Onun bictigi kaftani giymeye riza göstermeyenlere ise tek bir kumasa sarinmayi hak görüyordu Hürrem Kefen...

Sinanin Mihrimahi bir solukta okunacak bir roman...