Bu hikaye, Jaredin hikayesi.
Hic, bir seylere vurdugunuzda iyi hissettiginiz icin kendinize kizdiniz mi Ya da tüm duygulara karsi hissizlestiniz mi Son birkac yil benim icin böyleydi. Öfke ve hissizlik arasinda gidip geldim. Bazi insanlar bunun icin benden nefret ederken, bazilari korkuyorlardi. Ama o insanlarin hicbiri bana zarar veremezdi, cünkü hic kimse ya da hicbir sey umurumda degildi.

Tatum disinda.
Ondan nefret ediyor, ayni zamanda onu cok seviyordum. Gitmesine izin verdigim icin de kendimden nefret ediyordum. Eskiden arkadastik biz, ama ona -veya bir baskasina- güvenmemem gerektigini ögrendim.

Ve onu incittim. Onu kendimden uzaklastirdim.
Ona hala ihtiyacim var aslinda. O, gercek beni ortaya cikariyor ve ben, bütün öfkemi onda toplayabiliyorum. Onun cekiciligi, dik durusu, karsi koyusu... onlar benim hayat kaynagim, aldigim nefes ve insan olarak bir sey hissedebildigim son parcam.

Ama Tate gitti. Bir yilligina Fransaya gitti ve geri döndügünde farkli birisiydi artik. Simdiyse, ondan uzak durma cabalarimin tümünü geri tepiyor.